Disclaimer: Vertaling met AI. Kan onregelmatigheden bevatten.
Vader Francis Browne/De Titanic. / Credit: De Father Browne Collectie
CNA Personeel, 1 dec 2024 / 06:43 uur (CNA).
Meer dan een eeuw na het zinken naar de bodem van de Atlantische Oceaan, blijft de Titanic het meest bestudeerde en besproken schip in de geschiedenis.
Zelfs de grootste Titanic-fans zijn zich echter misschien niet bewust dat wat waarschijnlijk de allerlaatste foto van het schip op het oppervlak was, werd genomen door een jezuïetpriester die zelf een productieve fotograaf was.
Vader Francis Browne werd in 1880 in Ierland geboren. Hij studeerde aan het door jezuïeten gerunde Milltown Institute of Theology and Philosophy en werd in 1915 tot priester gewijd door Cloyne-bisdom Robert Browne, zijn oom, bij wie hij sinds zijn kindertijd was opgevoed na het vroege overlijden van zowel zijn moeder als zijn vader.
Bishop Browne gaf de jongere Browne zijn eerste camera, en hij zou uitgroeien tot een gevierde fotograaf, met een portfolio dat een verzameling foto’s van de Eerste Wereldoorlog omvatte waarin hij als kapelaan diende. Tijdens dat conflict liep Browne zware verwondingen op door een gasaanval en ontving hij het Militaire Kruis voor zijn inspanningen.
Toch zijn waarschijnlijk zijn meest beroemde bijdragen aan de wereldfotografie zijn foto’s van de Titanic, tot de weinige die het leven aan boord van de korte oceaanlijn vastlegden vóór het zinken.
In zijn boek “Father Browne’s Titanic Album: A Passenger’s Photographs and Personal Memoir,” schrijft jezuïetvader E.E. O’Donnell dat Browne op de Titanic terechtkwam nadat Bishop Browne zijn neef “de reis van een leven” gaf in de vorm van een tweedaagse cruise op de Titanic.
De jezuïetpriester voer van Southampton in Engeland naar Queenstown in Ierland, waar hij toevallig voordat de rest van de fatale reis van het schip van boord ging.
De ontmoeting van Browne met de dood was echter nog dichterbij dan het leek: terwijl hij op het schip was, maakte hij vriendschap met een rijk Amerikaans paar dat hem een ticket voor de rest van de reis naar Amerika wilde kopen.
De priester stuurde een telegram naar zijn jezuïet-superieur met het verzoek om toestemming. In Queenstown ontving de priester een antwoord dat luidde: “GA VAN DAT SCHIP AF.” Browne zou naar verluidt de boodschap de rest van zijn leven hebben bewaard.
Het was bij het van boord gaan in Queenstown dat de priester waarschijnlijk de laatste foto’s van het schip op het oppervlak van het water vastlegde. (Een andere passagier en medefotograaf, Kate Odell, ging ook op hetzelfde moment van boord en maakte soortgelijke foto’s van het schip terwijl het wegvoer.)
Naast de aangrijpende laatste beelden van de Titanic, nam Browne talloze foto’s van het leven aan boord van de ongelukkige lijn, waaronder de laatste bekende foto’s van veel van de bemanningsleden, zoals kapitein Edward Smith.
De priester legde ook de enige bekende foto van de draadloze kamer van de Titanic vast, van waaruit de draadloze operators van het schip op de nacht van 14-15 april wanhopige SOS-berichten zouden verzenden tot enkele minuten voordat het vaartuig zonk.
In zijn geschiedenis stelde O’Donnell dat het “meest nieuwswaardige feit” over Browne niet zijn aanwezigheid op de historische oceaanlijn is, maar dat hij nu erkend wordt als “een van de grootste fotografen ter wereld aller tijden,” met een levenslange portfolio van bijna 42.000 foto’s.
Zijn collectie van Titanic-foto’s, merkte O’Donnell op, is niet alleen van belang vanwege zijn historische zeldzaamheid, maar ook omdat het “eerste werken vertegenwoordigt van de hand van een man die een meester van de kunst van fotografie zou worden.”
Bij zijn dood in 1960, werd Browne geprezen als een “dappere en geliefde man” die “een grote invloed voor het goede had,” geliefd bij zowel katholieke als protestantse vrienden.
Reflecterend op de tragedie van de Titanic, schreef Browne zelf over het leren van de catastrofale ondergang — waarvan het nieuws “eerder fluisterend, toen tegengesproken, maar uiteindelijk luidkeels in al zijn gruwelijke detail werd geschreeuwd door de talloze-kelen pers.”
In Ierland, schreef hij ondertussen, “vergeetten we niet degenen die we in al de vreugde van hoop en vertrouwen hadden gezien,” schreef hij, “want we verzamelden ons in de grote kathedraal om te bidden voor degenen die waren vertrokken, en voor degenen op wie de hand van verdriet zo zwaar was gevallen.”
