Disclaimer: Vertaling met AI. Kan onregelmatigheden bevatten.
Pep Borrell, een populariseerder van de waarheid en schoonheid van katholieke verkering en huwelijk. / Credit: Courtesy of Pep Borrell
Madrid, Spanje, 7 januari 2025 / 08:00 uur (CNA).
Pep Borrell, geboren in Barcelona, Spanje, in 1963, is tandarts van beroep, maar zijn passie is het kennen en verspreiden van diepgaande tegen-culturele waarheden over daten en huwelijk volgens de leerstellingen van de katholieke kerk.
Als getrouwde vader van vijf kinderen met vijf kleinkinderen heeft hij zojuist het Spaanstalige boek “Novios 100%: Cómo tira la caña con acierto” (“All-in Couples: How To Do It Right”) gepubliceerd.
In dit volume, gewijd aan verkering, behandelt Borrell de belangrijkste vragen over deze belangrijke levensfase met als doel de basis te leggen voor een solide, gelukkig huwelijk.
Met een taal die vertrouwd is voor jongeren, analyseert Borrell de fasen van de liefde, biedt hij sleutels om goed te kiezen en kijkt hij naar actuele kwesties zoals ontmoeten op internet, angst voor commitment, samenwonen, long-distance verkeringen en de relatie met schoonfamilie.
In een gesprek met ACI Prensa, CNA’s Spaanstalige nieuwspartner, zei Borrell dat sentimentaliteit katholieke datingrelaties bedreigt en dat het fundamentele aan deze fase is “elkaar grondig leren kennen” en dat “aantrekking en verliefd worden moeiteloos bij je komt, maar je moet werken aan liefhebben.”
Hij benadrukte ook de “supernatuurlijke betekenis” van seksuele relaties in het huwelijk en gaf redenen voor het uitstellen van deze unie tijdens de verkering, terwijl hij opmerkte dat “er slechts één union intiemer is tussen twee lichamen dan de seksuele unie van echtgenoten: de Eucharistie.”
ACI Prensa: Wat is de grootste of meest gevaarlijke bedreiging voor een heilige verkering in onze tijd?
Borrell: Zonder twijfel, ontmoediging en gebrek aan vreugde, denken dat het niet mogelijk is en dat eeuwige liefde niet bestaat. Je laten meeslepen door het heersende sentimentalism dat het moeilijk maakt om na te denken over zaken die met de toekomst en toewijding te maken hebben.
In de huidige cultuur is het heel gebruikelijk om te praten over het zijn van “een koppel” als een formule die niet noodzakelijkerwijs een toewijding impliceert. Welke essentiële verplichtingen houdt een verkering in?
Ik zeg graag dat verkering geen “mini-huwelijk” is, het is een heel andere fase waarin het fundamentele is om elkaar grondig te leren kennen om te weten of we in staat zijn ons leven te delen met de persoon met wie we daten.
Het is de belangrijkste keuze van ons leven, voor diegenen onder ons die een roeping tot het huwelijk hebben, wat de overgrote meerderheid is, en te vaak wordt deze keuze gemaakt zonder veel nadenken, alleen gedreven door gevoelens of door hoeveel plezier we hebben of door de dingen die we delen en we geloven dat het met die persoon met wie we daten goed zal gaan voor de rest van ons leven. Ze genieten van de relatie, maar ze kennen elkaar niet.
Hoewel er significante emoties worden ervaren, vooral tijdens de verkering, benadruk je het belang van rationeel zijn in een liefdesrelatie. Waarom betekent rationeel zijn niet dat je “de liefde doodt,” die vaak wordt afgebeeld als passioneel, een beetje gek en emotioneel?
Dat is de kern van de zaak: weten hoe je onderscheid maakt tussen gevoelens en de wil om lief te hebben. Eén ding is wat je voelt en iets heel anders is wat je besluit te doen. Daarom moeten we ons in de beginfase van het daten altijd de vraag stellen: Is dit goed voor mij?
Aantrekking en verliefd worden komen moeiteloos bij je, maar je moet werken aan liefhebben. Want verliefd worden is puur gevoel, het gevoel “ik voel me geweldig” en liefde, iemand willen liefhebben, is een daad van wil: “Ik zal mijn best doen om je gelukkig te maken.”
Daarom kan ik me inzetten voor liefhebben, omdat het van mij afhangt, maar ik kan me niet inzetten voor voelen omdat gevoelens komen en gaan, we controleren ze niet. Maar het meest interessante, en dit is het wonder van de liefde, is dat wanneer je eraan werkt, wanneer je je inspant om het goede voor de ander te willen, om meer aan de ander te denken dan aan jezelf, de gevoelens terugkomen en zelfs krachtiger zijn.
Het probleem is dat het in het begin niet gemakkelijk is omdat verliefd worden een hormonale explosie is die vaak ons intellect verblindt. Daarom is het goed om de tsunami te laten bedaren, om elkaar grondig te leren kennen om de juiste beslissing te nemen, wat, laten we niet vergeten, de belangrijkste beslissing in je leven is.
We kunnen ook niet uitsluitend handelen op basis van rede en afstand nemen door elke beslissing die we nemen rationeel te analyseren. We moeten verliefd zijn om te trouwen, maar niet naïef zijn.
Wat als ik helemaal niets leuk vind aan de ander?
Het belangrijkste is om te weten dat er dingen zijn aan de ander die je niet leuk vindt. We hebben allemaal deugden en defecten. Het is heel belangrijk om de defecten van je vriend of vriendin te kennen: Je moet hem of haar liefhebben met zijn of haar deugden en defecten.
Als je helemaal niets leuk vindt, moet je beslissen of het een kwestie van mening, belangrijk of ernstig is. Als het een kwestie van mening is, moet je dat niet alleen respecteren, maar moet je ook je best doen om het te accepteren. Als het belangrijk is, moet je er grondig over praten en een beslissing nemen. Als het ernstig is… laat de persoon gaan; kom niet in een grote rommel terecht.
Een veelgemaakte fout is willen dat je vriend of vriendin verandert of verwachten dat ze veranderen, maar we kunnen alleen onszelf veranderen. Je moet weten welke dingen de ander niet leuk vindt om, voor zover mogelijk, je best te doen om ze te vermijden. Maar iedereen heeft zijn deugden en defecten, je moet ze kennen en accepteren of ze kennen en die persoon laten gaan.
Je zegt dat “verkering geen peuterschool is.” Is er veel kinderachtig gedrag in deze fase? Hoe kunnen we dat verhelpen?
Er is tegenwoordig veel luiheid en ik schrijf het woord met de mannelijke uitgang omdat er meer luie mannen zijn dan vrouwen, hoewel, zoals bij alles, we meer en meer op elkaar gaan lijken. Mannen die het heel moeilijk vinden om zich in te spannen, zich te committeren, zichzelf op te offeren, die alleen naar hun eigen navel kijken, die alleen doen waar ze zin in hebben en wanneer ze er zin in hebben.
Het is heel moeilijk om een relatie met dit type persoon te onderhouden, omdat een datingrelatie inspanning vereist, voluit gaan, je beste beentje voorzetten. Het zou een tijd van opwinding, enthousiasme moeten zijn… Als je ziet dat je vriend veel op de bank ligt en heel inconsistent is in het beheren van zijn zaken, is hij geen goede kandidaat om een gezin mee te stichten. Dating gaat niet over het zijn van een verzorgster of een mantelzorger voor iemand.
Voor katholieken is de vraag of een datingrelatie je dichter bij God brengt of je van God verwijdert het onweerlegbare bewijs om door te gaan met de relatie of deze los te laten?
Katholieken moeten deze vraag stellen voordat ze enige beslissing in het leven nemen, van de eenvoudigste tot de meest gecompliceerde: Brengt dit me dichter bij God of verwijdert het me van God? En uiteraard, als het gaat om daten, wat, herhaal ik, het moment is waarop we de belangrijkste beslissing van ons leven nemen, zouden we onszelf deze vraag moeten stellen, en als een datingrelatie je van God verwijdert, moet je het loslaten of een oplossing vinden.
Een datingrelatie zou de beste versie van jezelf naar boven moeten halen, het zou je niet van iemand moeten weghalen, het zou je een beter persoon moeten maken, een betere student of professional, een betere vriend voor je vrienden, een betere zoon of dochter. De beste versie van jezelf.
Partners zouden elkaar moeten helpen om dit te bereiken. Het is een tijd waarin je helemaal moet opbloeien, eager om de wereld aan te pakken. Als een relatie je daarentegen van God, je familie en vrienden verwijdert, je apathischer maakt of je vrede wegneemt, is het niet voor jou, laat het dan los.
In het boek beweer je dat “er niets veiliger is dan seksuele relaties exclusief met de persoon van wie je houdt, die degene is met wie je besluit je hele leven te delen [in het huwelijk].” Naast het vermijden van SOA’s, waar heb je het dan nog meer over?
Seksualiteit is de taal van de liefde. Wij mensen hebben onze lichamen nodig om te zeggen dat we van elkaar houden. De grootste vereniging tussen een man en een vrouw is seksuele relaties hebben; het is de hoogte van intimiteit. We geven ons volledig aan elkaar, zonder voorwaarden.
Deze overgave moet vrij, totaal, trouw en vruchtbaar zijn en dat kan alleen in het huwelijk gebeuren. Een relatie buiten het huwelijk zal vrij zijn, maar het is niet totaal, omdat je jezelf geen lichaam en ziel aan die persoon hebt gegeven; het is ook niet trouw, omdat je hem of haar niet hebt verzekerd dat deze relatie voor altijd is, tot de dood ons scheidt; en het zal zeker niet vruchtbaar zijn omdat het niet open zal zijn voor het leven.
Deze leer van de katholieke kerk is niet bedoeld om mensen te plagen; het is bedoeld zodat we gelukkig kunnen zijn op deze aarde en dan eeuwig gelukkig in de hemel.
Het is geen kwestie van zonde of verbod, het is een kwestie van overgave en liefde, want als dat niet zo is, wat staat er dan in petto voor die ene en enige persoon met wie je je leven gaat delen en één lichaam gaat worden?
Seksualiteit is een geschenk van God aan de mens, alleen aan ons, omdat we rationeel zijn, we intelligentie en wil hebben om dingen te doen en we kunnen ervan genieten zoals we willen, samenwerkend met God in de voortplanting en onze lichamen verenigen als één vlees, beeld van de enige en drievoudige God, een gemeenschap van liefde. Mooi, God heeft ons zo gedacht. Wat prachtig.
“In het huwelijk is seksuele betrekkingen hebben bidden.” Hoe kunnen we deze waarheid die aan de katholieke kerk is onthuld uitleggen in een geseculariseerde samenleving?
De supernatuurlijke betekenis van seksuele relaties is iets spectaculairs. God is liefde en de hoogste uitdrukking van liefde in het huwelijk is de seksuele unie van echtgenoten die het beeld van God worden, twee mensen die samengevoegd zijn om één vlees te vormen.
We drukken onze liefde voor God uit door onze echtgenoot lief te hebben; we gebruiken ons lichaam om onze liefde te uiten. Een liefde die het beeld is van Gods liefde voor de Kerk die zijn bruid is en die ook vrij, heel, trouw en vruchtbaar is.
Er is slechts één union intiemer tussen twee lichamen dan de seksuele unie van echtgenoten: de Eucharistie. In de communie eten we letterlijk het lichaam van Christus en worden we één met hem, een wonder.
Ik weet dat het niet gemakkelijk is voor een ongelovige om het te begrijpen — je moet het ervaren, je moet ervan genieten — het leven van menselijke liefde met deze supernatuurlijke visie is het naar een heel ander niveau tillen.
Dit verhaal werd voor het eerst gepubliceerd door ACI Prensa, CNA’s Spaanstalige nieuwspartner. Het is vertaald en aangepast door CNA.
