Disclaimer: Vertaling met AI. Kan onregelmatigheden bevatten.
De St. Benedictuskerk in Baltimore, Maryland (links) en de St. Benedictuskerk in Richmond, Virginia. / Credit: St. Benedictuskerk; Daniel Payne/CNA
Richmond, Va., 15 december 2024 / 07:00 uur (CNA).
Katholieken die tijd hebben doorgebracht in zowel Baltimore als Richmond, Virginia, zijn zich misschien niet bewust van het feit dat er twee nagenoeg identieke parochies bestaan in beide steden, beide gebouwd door dezelfde architect-priester en beide bieden een ideaal van wat hun ontwerper een “stille, ingetogen, biddende, sombere, geheiligde” sfeer van vrede en aanbidding noemde.
De St. Benedictuskerk in Baltimore en de St. Benedictuskerk in Richmond werden beide ontworpen en gebouwd door vader Michael McInerney, OSB, een monnik in Belmont Abbey in North Carolina die leefde van 1877–1963.
Tegen de tijd van zijn dood op 85-jarige leeftijd had McInerney meer dan 200 kerken ontworpen en gebouwd, evenals talrijke ziekenhuizen, kloosters en andere werken. Onder zijn opmerkelijkere creaties was het Sacred Heart College in Belmont, North Carolina, evenals werken aan zijn alma mater Belmont College. Hij is begraven in Belmont Abbey.
Hoewel de werken van de priester variëren in stijl en reikwijdte van Gotisch tot Art Deco, zijn de twee kerken in Baltimore en Richmond opvallend vergelijkbaar. Beide werden binnen enkele jaren na elkaar gewijd — de Richmond-parochie in 1929 en de Baltimore-parochie in 1933 — en beide zijn bijna een eeuw actief gebleven.
Baltimore: ‘Een spectaculaire plek van aanbidding’
In zijn geschiedenis van de parochie beschrijft lokale auteur John Potyraj de Baltimore St. Benedictuskerk als een “kerk gebouwd met centen,” waarbij de parochie “een aanzienlijk bedrag” geld had gespaard in het begin van de 20e eeuw voordat de bouw begon.
Een school, een pastorie, een klooster en een “sociaal centrum” maakten deel uit van wat een aanzienlijke katholieke campus zou worden in de Mill Hill-buurt van Baltimore.
Potyraj merkte op dat McInerney regelmatig “de steiger opging” tijdens de bouw van de parochie “om het werk van de metselaars te inspecteren en instructies te geven” en dat de priester “onverbiddelijk” was in het waarborgen dat zijn architectonische visie werd uitgevoerd.
Het interieur van de kerk biedt “ruime natuurlijke lichtinval” binnen een “monastieke sfeer”, met bescheiden ornamentatie die “niet afleidt van het belangrijkste doel van het ontwerp” als een plek van aanbidding.
Een van de meest opvallende kenmerken van het gebouw is een torenhoge gekruisigde Christus op de voorgevel van het gebouw, die uitkijkt over het voorste deel van het terrein en versierd is met een rozenvenster.
Ook opmerkelijk zijn de gesneden kolommen van gepolijst roze graniet van de parochie, die “de primaire ondersteuning van deze spectaculaire plek van aanbidding” bieden en de “zuilen van de goddelijke Kerk” symboliseren.
De Baltimore St. Benedictuskerk was bijna een eeuw een actieve parochie, hoewel het afgelopen jaar het aartsbisdom Baltimore alle missen en sacramentele activiteiten beëindigde daar nadat de pastoor werd verwijderd na een schandaal over seksmisbruikbeschuldigingen en stille gelden.
Op zijn website zegt de parochie dat het blijft functioneren als St. Benedict Neighborhood Center. De “Benedict’s Pantry” blijft een actieve voedselbank die regelmatig honderden mensen van voedsel voorziet.
Ministeriële lid Charlene Sola vertelde CNA dat de gemeenschap “een nieuw hoofdstuk is begonnen” en “enthousiast is over de toekomst.”
Hoewel de parochie geen actieve katholieke kerk meer is, staat het indrukwekkende, respectvolle gebouw dat door McInerney is ontworpen nog steeds, getuigend van wat parochianen op de 50e verjaardag van het gebouw omschreven als een “thuis” waar “de Vader ons het beste zal horen en onze gebeden zal zegenen.”
Richmond: ‘Ut in omnibus glorificetur Deus’
Ongeveer 150 mijl verder naar het zuiden is de St. Benedictuskerk in Richmond nog steeds een actieve parochie — en bezoekers van de Baltimore kerk kunnen vergiffenis krijgen voor de gedachte dat ze hun eigen parochie zijn binnengetreden.
De wortels van de Richmond kerk dateren uit 1911 toen monniken van Belmont Abbey een jongens middelbare school – Benedictine College Preparatory – en een aangrenzende parochie openden in wat nu het Museum District van de stad is.
Al snel volgde een basisschool, terwijl in 1922 een groep Benedictijnse nonnen de St. Gertrude High School voor meisjes opende, op slechts enkele honderden voet afstand.
De twee voorbereidende scholen zijn inmiddels verhuisd naar Goochland County en zijn verenigd onder één instelling, de Benedictine Schools of Richmond. Toch bestaat de parochie die door de monniken meer dan een eeuw geleden is gestart nog steeds, geleid door de Benedictijnse leus “Ut in omnibus glorificetur Deus,” of “opdat in alle dingen God geprezen mag worden.”
De kerk, gewijd in 1929, slechts enkele weken voor de catastrofale beurskrach dat jaar, vertoont veel van de kenmerken van McInerney’s stijl en deelt vele elementen met zijn Baltimore-neef.
Onder hen is een groot rozenvenster op de voorgevel; hoewel de torenhoge figuur van de gekruisigde Christus ontbreekt, is het rozenvenster zelf opvallend vergelijkbaar, inclusief kleinere standbeelden die de onderrand flankeren.
De gesneden roze granieten kolommen zijn ook vrijwel identiek aan hun Baltimore-tegenhangers, inclusief het feit dat ze zijn bekroond met liturgische symbolen terwijl ze de lengte van het schip lopen.
Eveneens opvallend vergelijkbaar zijn de twee reredos — decoratieve achtergronden — van de respectieve altaren. Beide hebben een onmiskenbare gelijkenis, hoewel de Richmond reredos is versierd met een marmeren bas-reliëf van de Twaalf Apostelen, terwijl de Baltimore kerk een meer vereenvoudigde blinde arcade van bakstenen bogen behoudt.
De Baltimore-parochie daarentegen heeft een torenhoog hoogaltaar, terwijl de Richmond-kerk een kortere en smalere boog boven het tabernakel toont.
Vader Gilbert Sunghera, die eerder als associate professor werkzaam was aan de faculteit architectuur aan de University of Detroit Mercy, vertelde CNA dat dubbele parochies “niet zo algemeen zijn, maar [het] is gebeurd.”
“Ik ga werken aan een schoolkapel in Akron die een tweeling heeft in Toledo,” zei hij. “En Detroit had een aantal vrij eenvoudige kerken die allemaal vergelijkbaar waren en Gumbelton Barns werden genoemd naar [de voormalige hulpbisschop van Detroit, Thomas Gumbleton], gedaan in een tijd waarin kerken snel moesten worden geopend.”
Jaren geleden schreef McInerney over de bouw van katholieke kerken dat een katholiek gebouw “een eenvoudige, sterke, gereserveerde, waardige buitenkant moet presenteren, met op de voorkant een symbool van zijn heiligheid als een tempel van de Almachtige.”
Het interieur, ondertussen, “moet een religieuze sfeer bezitten, die de Geest van God ademt: stil, ingetogen, biddend, somber, geheiligd, gevuld met vrede en zegen in de aanwezigheid van de Heer in zijn heilige tabernakel.”
“Het moet eerbiedwaardig en ontzagwekkend zijn,” schreef hij, “een andere plaats van Golgotha waar Jezus voor de ogen van de menigte wordt verhoogd en, keer op keer, een slachtoffer van opoffering wordt voor de zonden van de wereld.”
