Disclaimer: Vertaling met AI. Kan onregelmatigheden bevatten.

Activiste Marguerite Stern poseert voor een foto in een kunstenaarskot in Parijs op 6 september 2019. / Credit: LUDOVIC MARIN/AFP via Getty Images
National Catholic Register, 5 nov 2024 / 14:15 (CNA).
De intellectuele evolutie van de emblematische radicale feministe Marguerite Stern, spectaculair op meer dan één manier, is een mysterie voor vele commentatoren.
In februari 2013 barstte, topless, de iconische Notre Dame Kathedraal in Parijs binnen om, samen met andere feministische activisten, de aftrap van paus Benedictus XVI te vieren en haar haat jegens de Kerk te uiten.
Minder dan een decennium later is Stern een toonaangevende figuur geworden in de strijd tegen de excessen van de zogenaamde “woke-bewegingen”, in het bijzonder transgenderideologie.
In de afgelopen jaren heeft deze strijd haar ertoe gebracht zich te distantiëren van veel van haar voormalige radicale bondgenoten en om, één voor één, de progressieve dogma’s in twijfel te trekken die ooit als haar morele kompas diende.
Deze intellectuele reis leidde haar ertoe om in een video die op 31 oktober op YouTube werd gepubliceerd, de avond voor Allerheiligen, haar “oprechte excuses” aan te bieden aan katholieken die gekwetst zijn door haar frequente publieke provocaties toen ze een Femen-activiste was tussen 2012 en 2015, “met name tijdens een campagne ter ondersteuning van het homohuwelijk.”
Hoe een dergelijke ommekeer te verklaren?
Voor Stern begon de ontwaking vijf jaar geleden, toen ze overtuigd raakte dat transgenderisme, dat “geen creëert maar vernietigt”, een beschavingsbedreiging vertegenwoordigde, die “voortkomt uit de doodsdrift en zelfhaat.”
Het was een vergelijkbare impuls die haar aandeed toen ze de katholieke religie aanviel, die de “geschiedenis, architectuur en gebruiken” van haar geboorteland Frankrijk heeft gevormd.
“Dat afwijzen, schreeuwend de Notre-Dame de Paris binnenkomen,” vervolgde ze, “was een manier om een deel van Frankrijk te beschadigen, wat wil zeggen een deel van mezelf. Op mijn 22e realiseerde ik het me niet.”
Opgevoed in het katholieke geloof, behoudt deze openlijk atheïst een instinctieve liefde voor het religieuze erfgoed van haar land. Inderdaad, ze onthulde dat ze nooit gestopt is met het liefhebben van Notre Dame. “Ik herinner me dat ik de dag na de brand [in 2019] naar een kerk ging om te huilen. Maar soms houden we verkeerd van.”
‘Strijd om rituelen te behouden’
Opmerkend dat haar tegenstand tegen transgenderisme haar patriottisch heeft gemaakt, en vervolgens sociaal conservatief, omdat haar enige diepe connectie met haar land is, zei Stern dat ze ervan overtuigd is dat Frankrijk katholiek moet blijven. En daartoe moeten de religieuze rituelen levend gehouden worden.
“Rituelen brengen ons samen. Ze verzachten, soms herstellen ze en reguleren onze emoties; ze verankeren ons in het heden door ons te herinneren aan wat er eerder is geweest,” vervolgde ze.
“En dan is er nog iets anders: Er is wat boven ons is. De torens die boven ons uittorenen en onze geluidslandschappen kleden. De majesteit van de gebouwen. De verwondering van het binnengaan van een kerk. De schoonheid. En het geloof van gelovigen. Het spijt me dat ik daarover ben heen gewalst.”
Dit respect voor de katholieke tradities van het land is des te belangrijker voor haar, aangezien de ideologieën waartegen ze strijdt allemaal afgeleiden zijn van het transhumanisme, waar mensen, als demiurgen, hun eigen scheppers worden.
“Zonder in God te geloven, kom ik in bepaalde punten uiteindelijk tot dezelfde conclusies als katholieken,” beweerde ze; vandaar haar overtuiging dat blasfemie, hoewel een beschermd recht in Frankrijk onder de nationale wet van 1905 over de scheiding van kerk en staat, “niet altijd moreel is.”
“Het is tegenwoordig modieus om katholieken te denigreren en hen af te schilderen als idioten van het oude Frankrijk, onvoldoende hip om de status van mensen te verdienen,” besloot Stern. “In het verleden heb ik dit klimaat gebruikt om immoreel te handelen, terwijl ik hielp het te versterken. Ik bied daar oprecht mijn excuses voor aan.”
Dit verhaal werd voor het eerst gepubliceerd door de National Catholic Register, de zusters van CNA, en is aangepast door CNA.