Disclaimer: Vertaling met AI. Kan onregelmatigheden bevatten.
Pluscarden Abdij in Schotland waar 15 Benedictijnse monniken bidden en bezoekers verwelkomen. / Credit: Giles Conacher OSB/Pluscarden Abdij
Edinburgh, Schotland, 14 oktober 2024 / 06:00 uur (CNA).
In het noordoosten van Schotland, zes mijl ten zuidwesten van Elgin in Moray, staat Pluscarden Abdij, de noordelijkste Benedictijnse abdij ter wereld. Binnen zijn middeleeuwse muren blijft een gemeenschap van ongeveer 15 katholieke monniken bidden en verwelkomen pelgrims voor een ontmoeting met God in de vrede van de vallei.
Pluscarden is het enige middeleeuwse Britse klooster dat nog steeds voor zijn oorspronkelijke doel wordt gebruikt, volgens de website. En met goede reden: De oorsprong van deze heilige plaats gaat terug tot 1230, toen monniken uit Bourgondië, Frankrijk, arriveerden op uitnodiging van koning Alexander II van Schotland. Ze kwamen uit een tak van de cisterciërs, voornamelijk aanwezig in Franstalig Europa, vertelde de prior van het klooster, vader Giles Conacher, aan CNA.
Het klooster heeft veel van de ontberingen van de geschiedenis doorstaan: destructieve branden door vijanden en de gevolgen van oorlogen die Engeland, Frankrijk en Schotland verscheurden. Meer dan twee eeuwen na de oprichting, in 1454, traden de monniken toe tot de Benedictijnse orde.
In 1560 kreeg het klooster opnieuw te maken met een tegenslag. Toen Schotland een protestants land werd, verwierp het Schotse Parlement de autoriteit van de paus, en werd de katholieke mis als illegaal verklaard.
“Het was een moeilijke tijd, maar kloosters werden in Schotland niet onderdrukt zoals in Engeland; er was continuïteit,” legde Conacher uit. “We weten niet precies waar de monniken heen zijn gegaan; we weten alleen dat er 40 jaar later hier een werd gevonden.”
Het monastieke leven werd voor een tijd verbrijd. Tegen het einde van de 19e eeuw werd John Patrick Crichton-Stuart, de derde markies van Bute, een van de rijkste mannen van Europa, een fervent verdediger van de katholieke kerk. Hij ondernam een groot project voor monumentrestauratie en kocht Pluscarden klooster. “Hij herstelde het niet, maar hij conserveerde het zeker,” zei Conacher.
De plaats ging over naar zijn neef, en uiteindelijk, in 1948, kwamen vijf monniken het klooster bewonen. Hun oorsprong was ongebruikelijk: Opgericht op het Isle of Dogs in Londen in 1896 door een anglicaanse medische student, heeft de gemeenschap van monniken enkele praktijken die niet deel uitmaakten van de Kerk van Engeland: hun visie op het Heilig Sacrament en hun geloof in de Onbevlekte Ontvangenis en de Tenhemelopneming “waren centraal in hun leven,” legde Conacher uit. Daarom besloten ze in 1913 katholiek te worden.
De abdij vandaag
Het klooster van Pluscarden werd onafhankelijk in 1966, en in 1974, 50 jaar geleden, werd het een abdij — met wettelijke autonomie. Tegenwoordig heeft Pluscarden een gemeenschap van 15 Benedictijnse monniken, sommigen van hen komen uit Nigeria, Australië, Oost-Afrika, Polen, Engeland en Nieuw-Zeeland. De abdij ontvangt nog steeds roepingen.
Van de monniken is Conacher, geboren in Engeland en als kind naar Edinburgh verhuisd, de langst aanwezige — 52 jaar. Hij kwam op 23-jarige leeftijd bij de abdij.
“Ik kwam op een natte middag naar Pluscarden, op 27 september 1971, met de regen die van de bomen druppelde, en op de een of andere manier, dit klonk als een bel, dit moest God zijn,” herinnerde hij zich. “Toen ik terugkwam en mijn familie vertelde over mijn verlangen om toe te treden, riep mijn oom: ‘Dat is het eerste verdomd redelijke dat je in je hele leven hebt gedaan’… En hij had gelijk!”
Tijdens zijn monastieke leven werd Conacher naar Afrika en Australië gestuurd voor hun missies.
Pluscarden is feitelijk een lid van de Subiaco Cassinese Congregatie, een internationale unie van Benedictijnse huizen die Subiaco, Monte Cassino, St. Paul Buiten de Muren, en verschillende kloosters in Italië, Frankrijk, Duitsland, Afrika, Midden- en Zuid-Amerika, evenals India, Cambodja, Vietnam en Thailand omvat.
Een plaats om God te ontmoeten
Bij Pluscarden begint de dag vroeg. De eerste gebedsdienst is om 4:30 uur en de laatste om 19:30 uur. Naast onderhoud, tuinieren en intellectueel werk zoals vertalen, ambachtelijke werk en houtbewerking, wijden de monniken zich aan gastvrijheid. Bezoekers worden ontvangen in de twee gastenhuizen voor mannen en vrouwen.
De schoonheid van de site trekt zeker mensen aan, maar het is bovenal de spirituele dorst waarmee mensen komen die de monniken opmerken.
“Enkele mensen uit Cambridge waren onlangs hier, en ze vertelden ons dat ze dachten dat kloosters alleen in boeken en musea bestonden. En hier was het, levend en actief, en dat was verbazingwekkend voor hen. Dat geldt voor veel mensen,” zei Conacher.
“Sommigen van hen komen zonder enige specifieke overtuiging, en ze gaan met tranen weg vanwege de schoonheid van de liturgie; of ze zitten een half uur in stilte in de kapel, en ze gaan vertroost. We hoeven niet te weten hoe het werkt. We weten gewoon dat God hier is,” voegde hij eraan toe.
In deze middeleeuwse plaats waar de muren doordrenkt zijn van gebed, kunnen individuen, families en groepen vrij komen. “Er zijn geen vragenlijsten, geen ledenkaarten; de deur staat open,” zei Conacher.
Om meer mensen te bereiken, hebben de monniken de Messen en de Goddelijke Getijden, gezongen in Gregoriaanse Muziek, toegankelijk gemaakt via streaming op hun website. Via dit platform kan men ook een kaars aansteken om voor een bepaalde intentie te bidden.
